Τα αρκουδάκια της αγάπης: Το χαμένο επεισόδιο, part 1.

Ο Λεοντόκαρδος καθόταν στο Μπαρ της Αγάπης και έπινε μπύρες μαζί με τον Αγαπούλη, το πράσινο αρκουδάκι με την καρδιά και τον απινιδωτή. Καθόταν και τα λέγανε.

-Σε λέω Αγαπούλη, έριξα όλα του τα χρήματα σε μετοχές μιας εταιρείας που φτιάχνει ουράνια τόξα και σοκολατάκια για ερωτευμένους. Προβλέπω ως το τέλος του έτους να έχω φοβερές αποδόσεις!
-Ναι ρε Λεοντόκαρδε, αλλά αυτούς δεν τους χτύπησε η κρίση; Πώς μπορείς να είσαι τόσο σίγουρος ότι δεν θα χάσεις τα λεφτά σου;
-Μα ο κόσμος δεν έχει λεφτά, έχει πέσει σε κατάθλιψη και τρώει σοκολατάκια! Δεν θέλει πολυ μυαλό!
Και σκάσανε στα γέλια τσουγκρίζοντας τα ποτήρια τους!

Αλλά στο βάθος του μυαλού τους τους απασχολούσε ένα σοβαρότερο πρόβλημα. Απο το Παρατηρητήριο της Χαράς κοντά στα βόρεια σύνορα της Αγαποχώρας τα νέα δεν ήταν ευχάριστα. Ένα κακό κάπου μακριά ξυπνούσε.

Ο Συννεφούλης έπαιζε αμέριμνος Super Mario στο καινούριο του Wii. Δίπλα του ο Χρωματούλης άκουγε Skim the Cream στο mp3 του. Όμως και αυτοί είχαν ένα βάρος στο στομάχι, και δεν ήταν από το πρόβειο κεμπάπ που έφαγαν για μεσημεριανό.

Ο Χρωματούλης ένιωσε μια δόνηση στον αέρα. Βγήκε έξω με το mp3 player στα μεγάλα του αυτιά, και κοιτούσε προς τον βορρά. Ο λαιμός του έκανε μια απότομη σύσπαση. Άρχισε να νιώθει μια ανεξήγητη ψυχολογική πίεση.

Ο αρχηγός των Αρκουδακίων, ο φοβερός Αρκουδάκης με τις ροζ παλάμες και το καλάσνικοφ στην κοιλίτσα, κάθόταν στο γραφείο του. Προσπαθούσε να σκεφτεί ένα σχέδιο αντιμετώπισης της νέας απειλής. Εϊχε διώξει όλους τους συμβούλους του, ήθελε να μείνει μόνος, να χαλαρώσει, μπας και του έρθει τίποτα.

Σηκώθηκε από την γυριστή πολυθρόνα του και άνοιξε το ντουλάπι της κουζίνας. Παραμέρισε το βάζο με τον φρεσκοαλεσμένο ελληνικό καφέ και έπιασε μία μπάλα τυλιγμένη σε μία πετσέτα, χρώματος ροζ με μικρά ουράνια τόξα. Ξετυλίγει την πετσέτα και βγάζει από μέσα μία κρυστάλινη σφαίρα και μια βιντεοκασέτα της ταινίας του ’80. Την βάζει στο βίντεο.

«Από όλους τους πούστηδες, εγώ είμαι ο πιο άνδρας», είπε ο ήρωας της ταινίας, και ο Αρκουδάκης κοιτούσε με προσοχή για σημάδια. Καθώς παρακολουθούσε αποχαυνωμένος, κρατούσε στα χέρια του ένα φυλαχτό που του είχε δώσει ο παλιός του φίλος Domino, ένα βράδυ που έπιναν τσίπουρα -χωρίς γλυκάνισο- και έτρωγαν από μισό μπακαλιαράκι ο καθένας γιατί δεν είχαν λεφτά.

«Όταν χρειαστείς βοήθεια, πάρε αυτό το φυλαχτό στα χέρια σου και φώναξε το όνομά μου.»

Τότες πάτησε το στοπ στο τηλεκοντρόλ. Του ήρθε μια ιδέα. Στον Σκάι είχε το ντοκυμαντέρ με τις πουτάνες, καλύτερα να έβλεπε εκείνο.

Καθώς έβλεπε πόσο ζόρικο είναι να είσαι πουτάνα στη Νεμπράσκα, συνέχισε να κρατάει στα χέρια του το φυλαχτό, το οποίο είχε σχήμα καρδιάς και ήταν φτιαγμένο από τιτάνιο.
Εκείνη την στιγμή χτυπάει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο αρχηγικός σωματοφύλακας, ο Κοστνεράκης (καλά ε, η υποβόσκουσα εξυπνάδα είναι πολύ μπροστά…) με σήμα τα μαύρα γυαλιά ηλίου (στην κοιλιά πάντα) και λέει στον Αρκουδάκη ότι λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αρκουδοαγαπούπολη είναι ένας τεράστιος ελέφαντας που απειλεί να ρουφήξει όλη την αγάπη από την χώρα τους αρχικά, και μετά από όλο τον κόσμο.

Ο αρχηγός σηκώθηκε και βγήκε στο μπαλκόνι. Συνήθως έβλεπε την φουξ θάλασσα, αλλά τώρα έβλεπε έναν τεράστιο φουξ ελέφαντα να αναδύεται από αυτήν.

«Τα πράγματα έγιναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα…», σκέφτηκε.

Του μπι -ορ νοτ του μπι?- κοντίνιουντ…