Το μαύρο επεισόδιο: Μαυρίλα και πάλι μαυρίλα.

«Ο ήχος της βροχής που μαστίγωνε την πυκνή ζούγκλα ακουγόταν όπως ο ήχος της βροχής που μαστιγώνει την πυκνή ζούγκλα. Ο μικρός ελέφαντας βρήκε ευκαιρία να ξεμυτίσει και να φάει φρέσκο πράμα. Εάν δεν έτρωγε τώρα που ήταν στην ανάπτυξη, πότε θα έτρωγε; Όταν θα έφτανε τα τριανταπέντε και θα τα έβαζε σε φάρδος;

Καθώς βοσκούσε αμέριμνο το μικρό ελεφαντάκι, είδε μία λάμψη στον ουρανό.
‘Μπα, η ιδέα μου θα είναι’, σκέφτηκε.

Όμως η λάμψη ξαναεμφανίστηκε, και μάλιστα αυτή τη φορά δεν εξαφανίστηκε, αλλά ερχόταν προς αυτό.
Ο ελεφαντούλης άρχισε να τρέχει σα να είδε το Μικιμάους. Και έτρεχε όπως δεν είχε ξανατρέξει ποτέ, σαν τη Λόλα δηλαδής.

Όμως η λάμψη ήρθε από πάνω του. Και όπως περιμένατε, ναι, ήταν ένας ιπτάμενος δίσκος. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, έντονο φως έλουσε τον ελεφαντάκο, ο οποίος άρχισε να πετάει προς τον ιπτάμενο δίσκο.

Οι απαγωγείς τον οδήγησαν στο Homestar τους που λεν’ και στο χωριό μου. Εκεί, με φρικτά βασανιστήρια δημηούργησαν αυτό το τέρας που μας σκλάβωσε.»

Έτσι τελείωσε η ιστορία του Αρκουδάκη, του παλιού αρχηγού των ένδοξων Αρκουδακίων, πλέον μέντορα της επανάστασης και σοφό θεωρητικό καθοδηγητή της Αντίστασης, στα νεαρά αρκουδάκια που ήρθαν να τον βρούνε κρυφά από Εκείνους.

Η άλλωτε περήφανη πόλη, με τα λευκά τείχη και τους ψηλούς καστρόπυργους, ήταν τα τελευταία πέντε χρόνια γκρι. Σκιές κυριαρχούσαν στους δρόμους. Όσα αρκουδάκια αποφάσισαν να υποκύψουν, φορούσαν χάλκινη ζώνη που δεν άφηνε τις κοιλίτσες τους να κάνουν τα μαγικά τους. Τα υπόλοιπα είτε έφυγαν στην επαρχία, όπου η παρουσία Εκείνων ήταν σπάνια, ή κρύφτηκαν στους υπονόμους, και δημιούργησαν την Αντίσταση.

Όλα άλλωστε ήταν γραμμένα. Τα είχε προφητέψει ο Domino και τα είχε γράψει στα βιβλία του. Έξι βιβλία μόνο είκοσι ευρώ. Τελευταίες μέρες παρουσίασης του πακέτου.

«Φουξ ελέφαντας θα έρθει να μας φάει, αλλά θα τον τσακίσουμε, και θα μας παρακαλάει.
Πέντε χρόνια θα υπομένουμε, αλλά στο τέλος θα αρμέγουμε.
Απ’τη φυλακή του θα ελευθερωθεί, με ρόδες γρήγορες θα έρθει να μας βρει.
Το αίμα θα κυλήσει σαν από γάργαρη πηγή, χωρίς δάκρυα, χωρίς οργή.»

Στιχάκια του κώλου, αλλά τι να κάνουμε, αυτά γράφει η προφητεία.

Αρχηγός πλέον ήταν ο Συννεφούλης. Ο γαλλικός μπερές και το υπερβολικό πάχος του τον έκαναν να ξεχωρίζει. Μερικούς μήνες μετά την επίθεση, είχε μπορέσει να οργανώσει τα εναπομείναντα αρκουδάκια. Αλλά τα πράματα ήταν δύσκολα. Οι Εκείνοι έστελναν ηλεκτρομαγνητικους παλμούς στους υπονόμους για να τους εξοντώσουν.

Όμως τις τελευταίες μέρες κάτι άρχισε να αλλάζει. Υπήρχε μια φήμη ότι ένας αστρικός στόλος κατευθυνόταν προς την πόλη τους, με άγνωστο αρχηγό αλλά με σαφή σκοπό: να εξοντώσει το κακό.

Και ξέρετε τι σημαίνει αστρικός στόλος: πόνος, πολύς πόνος…

Τα ελεύθερα αρκουδάκια άρχισαν να έρχονται μυστικά στην πόλη και να μπαίνουν στην Αντίσταση. Οι υπόνομοι έκρυβαν στα σπλάχνα τους κάτι από το χρώμα της παλιάς πόλης. Όπλα ερχόταν συνεχώς από σήραγγες δεκάδων χιλιομέτρων σκαμμένες με τις πατούσες και μόνο. Τα τρόφιμα ερχόταν από τους μπαχτσέδες σε κάρα που τα έσερναν τυφλοπόντικες και έσκαβαν τον δρόμο τους μέσα στα σκοτάδια. Τα αρκουδάκια-μάγοι έβραζαν διάφορα φίλτρα και μελετούσαν νέες υπερφυσικές δυνάμεις που αντιστεκόταν στις σκιές. Ακόμα και τα παιδάκια έφτιαχναν γιο-γιο με εκρηκτικά.

Αν όλα αυτά ήταν μάταια θα το ήξεραν σε μερικές ημέρες.

Πωπω ρε πούστη, μαύρισε η ψυχή μου μαύρισε….